Metin Cengiz, Turquía
Por:
Metin Cengiz
Traductor:
Jaime B. Rosa
De Poemas escogidos (SEÇME ŞİİRLER), 2013.
La voluntad del poeta
Y digo que me propongo hacer algo
con un billete sin retorno
y las calles que beben mi tristeza
no serán un obstáculo para mi
aquí vive la tribu de los gobelinos
todos ellos son mis amigos así que hablamos
del nihilismo como algo verdadero y del pulso de Dios
del campo y de las sombras de los árboles como algo superfluo
déjame aquí sin una sola lágrima
a cambio reza con doble ración de rakat de raki
acaricia el insecto que sale volando del raki in memoriam
apoya con premura tus pies en el canto de las sirenas que hay en ti
no te detengas y deja que el amor sea tu humillación
si te acuerdas de mi cuando haces el amor
buen apetito y recuerdos
y digo que soy un árbol esculpido sin hojas ni ramas
que el crujido de las ramas sea la música del nihilismo
piensa en mi como un inmenso mar
piensa en mi como una nave preparada para navegar
por la inmensa luz del cielo
sólo si Dios me habla responderé
sólo si Dios me habla podré escuchar
sólo si Dios me da su mano podré yo darle la mía
Él es el único que puede borrar mis días y mis noches
Por supuesto si aun tuviera ojos
ŞAİRİN VASİYETİ
Sayın ki dönüşsüz bir yola çıkmışım
Yanlış yapmayacak artık hüznümü içen yollar
İşte dostlarım olacak cin taifesi
İşte gerçek olan hiçlik ve tanrının nabzı
Bu kırlar bu ağaç gölgeleri olmasa da olur
Beni burada bırakın ağlamadan
Duayı dönüşte iki rekat rakıyla yapın
Rakıda filizlenen böceği okşayın anmak için
İçinizde çalan sirenlere uysun adımlarınız
Durmayın secdeniz sevişmek olsun
Sevişirken aklınıza ben mi geliyorum
Anılarım size afiyet olsun
Sayın ki oyulmuş dalsız yapraksız bir ağacım
Böceklerin uğultusu hiçliğin müziği olsun
Beni başı sonu yok bir deniz gibi düşünün
Bir aydınlıkta yüzen bir gemi gibi düşünün
Tanrı konuşursa cevabım bir onadır
Bir ona kulak veririm bu karanlıkta
Tutarsam bir onun elini tutarım
O silebilir yalnız günümü gecemi gözlerimin önünden
Tabi gözlerim kalmışsa
Hojas de otoño
-1-
Lo que vivimos es como un sueño
Solía decir al despertar en la cárcel
Entre una miríada de guerras y derrotas
Y comenzaba a correr patio a través
Me pareció como una ciudad perdida
El sol en mi sueño, y la ciudad,- su sombra
La ciudad en que trago a trago como borrachos
Los prisioneros hacían sonar sus tambores y sus guitarras
Los días ya se fueron como golpeados por un yunque
Se acabó la celda, pero no el martillo
YAPRAK DÖKÜMÜ
-1-
Rüyaya benziyor yaşadığımız
Derdim hücrede sabah uyanınca
Yüzlerce savaş ve bozgun içinde
Başlardım saçma sapan bir koşuya
Kayıp bir şehir gibi görünürdü
Güneş düşümde, şehir ki gölgesi
Bardak bardak içilirdi, şehir ki,
Gün çalıp tele vururdu mahkumlar
Günler örs gibi dövülerek geçti
Hücre bitti ama çekiç bitmedi
2-
Cuántos años de crueldad han transcurrido
Como trenes cruzando túneles
Los trenes tienen marcado el camino
El terruño se ubica más allá del tiempo pasado
El viento siempre se aleja y finalmente se oscurece
Como el hierro que se oxida si antes no deviene acero
La muerte con el apoyo de nuestros compañeros
Es una república comunista
En mi corazón guardo el lamento de un tren
Mi corazón guarda la bruma de una enfermedad
Llamada amor
-2-
Ne çok zulüm yılı geçmiş aradan
Geçer gibi tünellerden trenler
Uzun yolları nişanlar trenler
Uzun yollar ardındadır memleket
Rüzgâr olur uzak en küçük haber
Böyle demir çelikleşir beraber
Ölüm ki terkidir dostların bizi
Ölümdür bir komünist cumhuriyet
Yüreğimde rayların iniltisi
Yüreğim sisi aşk denen illetin
-3-
Soy una montaña tristemente sublime
El viento no sopla sino el desierto a mi alrededor
En el camino por el que avanzo aúllo por nada
Hasta que me detengo para dispararme en la cabeza
O para vivir en tribal hermandad
Aunque los años venideros me golpeen
Como un látigo
Escucho sonidos que me dicen que la verdad
Está en la propia vida
Es estupendo oir los sones del tambor
Y del clarinete
-3-
Nice günler görmüş bir ulu dağım
Rüzgâr değil dört yanımdan çöl eser
Geçtiğim yol hiçliğin uğultusu
Şimdi kafaya bir kurşun sıkmak var
Bir de yaşamak kavim kardeş için
Şimşek gibi çarpsa da gelen yıllar
Aslolan hayat diyor gelen sesler
Kulağa hoş davul zurna sesidir
2000 Kış-2008 Kış
Bagdad
Miro cómo cae la nieve hoy
A mi lado una radio a todo volumen
Parece gritar como un vendedor callejero
En Bagdad hace frío y nieva hoy
Bajo una lluvia de bombas, balas y explosiones
Con mi corazón partido
Siento el frío de Bagdad
Todo ello me hace pensar en la crueldad de la muerte
No es una madre que proteja a sus hijos
Cuán triste es la muerte cuando estás desesperado
Dice la radio que Bagdad es como una madre desesperada
Y como una madre desesperada me pongo a temblar
Tiembla Bagdad como una madre desesperada
Bagdad está tan lejos como el camino más cercano
Está tan lejos como un pájaro entre dos fuegos
Mi corazón está frío y rígido como la muerte
Mi corazón está tan lejos como Bagdad
Hoy he pensado resistirme a la muerte
Al frío, los muertos y las bombas
La radio dice qué bien resistir
Cuando se está desesperado
Resistir como un niño con una honda
A pecho descubierto frente a los soldados
Bagdad resiste
Bagdad está cerca como a un tiro de la piedra
Que agachándonos cogemos
Y entonces arrojamos lejos
¡Sí! Bagdad está tan cerca como esta piedra
Por primera vez he pensado yo en mi tierra invadida
Bajo las botas de los soldados
En mi tierra defendida con la sangre de mis ancestros
Y con este pensamiento he apagado la lámpara de mi corazón
Todo cuanto deseo es calentarme con la lámpara
De Bagdad
BAĞDAT
Bugün karın yağışını seyrettim
Yanımda sokak satıcısı gibi bağırıyordu radyo
Bugün kar yağıyor ve üşüyor Bağdat diyordu sanki
Bombalar kurşunlar alevler altında üşüyor
Yüreğimin yarısıyla üşüyor
Üşüyor Bağdat
Bugün ölümün ne kadar acı olduğunu düşündüm
Yavrularını korumaya çalışan bir anne gibi
Çaresiz kalınca ölüm ne acı
Bağdat çaresiz bir anne gibi diyordu radyo
Çaresiz bir anne gibi titriyorum
Çaresiz bir anne gibi titriyor Bağdat
Bağdat uzakta bir kuş uçuşu uzakta
İki ateş arasındaki bir kuş kadar uzakta
Kalbim ölüm gibi soğuk ve karanlık
Kalbim Bağdat kadar uzakta
Bugün direnmeyi düşündüm ölüme
Soğuğa alevlere kurşunlara ve bombalara karşı
Çaresiz kalınca direnmek ne güzel diyordu radyo
Sapanıyla askerlere karşı göğüs göğüse
Savaşan bir çocuğun direnişi gibi
Direniyor Bağdat
Bağdat çok yakın bir taş atımı yakın
Hani bununca eğilip yerden aldığımız
Ve sonra savurduğumuz uzaklara
İşte bu taş kadar yakın Bağdat
Bugün ilk defa istilayı düşündüm
Düşman çizmeleri altında ezilmesini
Atalarımın kanından oluşmuş toprağın
Düşündüm ve lambasını söndürdüm yüreğimin
Lambasıyla ısınmaktır Bağdat’ın lambasıyla
Bütün dileğim
Día de invierno
Supe de ti un día de invierno
Deshojabas la margarita de tus dudas
Sobre tu amor por mi
Flotaba en las avenidas la imagen de tu rostro
Y el rumor de tus pasos
Tu corazón lleno de tristeza ama como un sol vespertino
Aclara todas sus dudas pero no la mía
Ahora todos se han alejado y solo tú ocupas mi corazón
Solos seguimos soplando al frío del invierno
Entre el dolor de nuestras propias cenizas
KIŞ GÜNÜ
Seni bir kış günü tanıdım soru işaretleri açıyordun
Herkesin aşkıydın ben hariç
Yüzünde caddeler ayak izleri vardı
Yüreğin hüzünlü aşklarla beslenmişti öğlen güneşi gibi
Görmüş geçirmiş ben hariç
Şimdi herkes uzakta benim ocağımsın yalnız
Şimdi kış açan biziz kendi külünde hüzün biziz
Un sol de invierno
Un volcán se activó ese día de primavera
Y se declaró la guerra al ocupante
La vida era como si nos hubieran arrojado un vaso de agua fría
Como si las calles explotaran y se esfumaran entre nosotros
Ahora eres una cereza que florece y yo una naranja
No hay ni primavera ni mar alguno que llene o se desborde en tu cama
Ahora somos como el sol de un invierno perdido en el pasado
KIŞ GÜNEŞİ
Bir yanardağ mı faaliyete geçmişti o ilkyaz günü
Yeni bir savaş mı başlamıştı işgalcilere karşı
Bir bardaktan serpilen su gibiydi üstümüze yaşam
Sokaklar patlayıp sönüyordu sanki aramızda
Şimdi sen bir kiraz çiçeği ben portakal
Ne ilk yaz var artık ne yatağında boşalıp dolan deniz
Şimdi ikimiz de geçmişte kalan kış güneşi gibiyiz
La importancia de la realidad en la poesía turca
Metin Cengiz nació en Göle, Turquía, el 3 de mayo de 1953. Poeta, ensayista, traductor, periodista y editor. Terminó estudios de Francés en la Universidad de Marmara. Ganó el Premio de Poesía Necatigil Behçet en 1966 con El Libro de los Cantares; igualmente el premio de poesía Melih Cevdet Anday, en 2010, con Poemas recogidos (1 y 2) y el Premio Internacional de Poesía Tudor Arghezi en 2011, por Romanya.
Miembro del Sindicato de Escritores de Turquía, de la Asociación de Escritores del PEN turcos y de la Asociación de Escritores de Turquía. Sus poemas están traducidos en varios idiomas, entre ellos, francés, Inglés, alemán, rumano, español, italiano, bosnio, ruso, árabe, hebreo, azerí, serbio, hindi, griego y kurdo.
Ha publicado, entre otros, los libros de poesía: Después de un diluvio, 1988; El gran amor, 1980; El lirio que floreció en su veneno, 1991; Para İpek, 1993; Los Libros de Canciones, 1995; Años Juveniles, 1998; Himnos de Amor & Las composiciones Hüzzam de hoy, 2005; Poemas de libertad, 2008; Las imágenes son mi casa, 2011.
Son sus libros de ensayo: El Poder de la Poesía, 1993; La Poesía Realista-Socialista, entre 1923 y 1953, 2000; Modernismo y Nuestra Poesía Moderna, 2002; Poesía, Religión y Sexualidad, 2005; Ensayo Crítico sobre Poesía Turca desde Nâzım Hikmet hasta los 70’s, 2005; La Poesía, Forma, Estilo –Problemas Teóricos de la Poesía, 2005; Poesía, Lenguaje, Lenguaje de la Poesía y Significado Poético, 2006; Globalización, Postmodernismo y Literatura, 2007; Qué es la imagen?; Cultura y Poesía, 2010; Filosofía y Poesía, 2010; Ensayos sobre la Poesía y la Vida, 2011; Pensamiento de la Poesía en Platón y Aristóteles, 2012.